ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ " ﺁﺗﺶ ﭘﺮﺳﺖ "

ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ، ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻓﻼﻧﺪﻥ ﻛﻪ ﺑﺘﺎﺯﮔﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻳﻚ ﺑﻄﺮﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺩﻭ ﮔﻴﻼﺱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧـﻮﺩﺵ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ، ﻫﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑـﺎﺭﺍﻥ ﻧـﻢ ﻧـﻢ ﻣﻴﺂﻣـﺪ . ﻓﻼﻧـﺪﻥ ﺳـﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣـﺎ ﺑـﻴﻦ ﺩﻭ

ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ، ﮔﻴﻼﺱ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﻴﺶ :

-   ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ؟ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ، ﻛﻮﺭﻩ ﻫﺎ ، ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﮔﻤـﺎﻥ ﻣﻴﻜـﺮﺩﻡ . ﺑـﺎ

ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ : ﺁﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻪ ﻭﻃﻨﻢ ﺑﺮ ﮔـﺮﺩﻡ ؟ ﻣﻤﻜـﻦ ﺍﺳـﺖ ﻫﻤـﻴﻦ ﺳـﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺸـﻨﻮﻡ ؟، ﺁﺭﺯوﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻡ. ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻜﻨﻢ . ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰ ﺗـﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻳـﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ، ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ : ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ، ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﺩﻟـﻢ ﻫـﻮﺍﻱ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﻣﺜـﻞ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ! ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﺧﻲ ﺯﺩ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ :  ﺍﻭﮊﻥ ، ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻜﻦ ، ﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷـﺎﻋﺮ ﻫـﻢ ﻫﺴـﺘﻲ ، ﺧـﻮﺏ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ . ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﻧﻬـﺎﻱ ﻣﺸـﺮﻕ ﺯﻣـﻴﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟

- ﻧﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ. - ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ . ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻋﻜﺲ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺑﻮﺩ … ﺁﻫﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺁﺗﺶ ﺍﺳـﺖ ﻣﮕـﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺗﺶ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻨﺪ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﻓﻘﻂ ﻣﻴـﺪﺍﻧﻢ ﻛـﻪ ﻗﺎﻟﻴﻬـﺎﻱ ﺧـﻮﺏ ﺩﺍﺭﺩ ! ﭼﻴـﺰ ﺩﻳﮕـﺮﻱ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻜﻦ . ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺭﻳﺴﻴﻬﺎ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻓﻼﻧﺪﻥ ﻛﻤﻲ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :

- ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺎﺩﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ ، ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻏﺮﻳﺒـﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩ . ﺗـﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺭﻓﻴﻘﻢ ﻛﺴﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﻔﺘﻢ، ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﺩ . ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟـﻲ ﻣـﻦ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﭘﺮﺳـﺘﻴﺪﻡ ﺁﻧﻬـﻢ ﺩﺭ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩﻳـﻚ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ . ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﻴﺲ ﻛـﺎﻭﺵ ﻣـﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺭﻓﻴﻘﻢ ﻛﺴﺖ ﻧﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺭﺳﺘﻢ، ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺒﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻨﻈﺮﻡ ﻋﻜﺴﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ؟ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻛـﻮﻩ ﻛﻨـﺪﻩ ﺷـﺪﻩ ، ﺑـﺎﻻﻱ ﺁﻥ ﻋﻜﺲ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮﺩﻩ . ﺑـﺎﻻ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺁﻫـﻮﺭﺍ ﻣـﺰﺩﺍ

ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﺒـﺮ ﭘﺎﺩﺷـﺎﻩ ﻣﻴـﺎﻥ ﺩﺧﻤـﻪ ﺳـﻨﮕﻲ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻫﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺁﻧﻬـﺎ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑـﺰﺭﮒ ﺍﺳـﺖ  ﻛـﻪ  ﻛﻌﺒـﻪ ﺯﺭﺗﺸت ﻣﻴﻨﺎﻣﻨﺪ. ﺑﺎﺭﻱ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺘﺸـﮕﺎﻩ ﺑـﻮﺩﻡ ، ﺍﺯ ﺧﺴـﺘﮕﻲ ﻭ ﮔﺮﻣـﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ، ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺁﻣﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺭﺍﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ . ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺮﻣـﺮﺩ ﺳـﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﻫﺴـﺘﻨﺪ، ﺍﻣـﺎ ﺩﻭ ﻧﻔـﺮ ﭘﻴﺮﻣـﺮﺩ ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ ، ﺳـﺮﺯﻧﺪﻩ ﺑـﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺳﻴﻤﺎﻱ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﺋﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺗﺎﺟﺮ ﻳﺰﺩﻱ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺂﻳﻨﺪ. ﺩﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻳﺰﺩ ﺯﺭﺩﺷﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺜـﻞ ﭘﺎﺩﺷـﺎﻫﺎﻥ ﻗـﺪﻳﻢ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺁﺗـﺶ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗـﺎ ﺍﺯ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑﺎﺳـﺘﺎﻧﻲ ﺯﻳـﺎﺭﺕ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﭼﻮﺏ ﻭ ﭼﻠﻴﻜﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺧﺸﻚ ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﻬﻢ ﻛﭙﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻣﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ . ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨـﻮﺯ ﻧﺸـﻨﻴﺪﻩ ﺑـﻮﺩﻡ. ﮔﻮﻳـﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﺭﺩﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩ ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻂ ﻣﻴﺨﻲ ﺭﻭﻱ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮔﺒﺮ ﺟﻠﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻦ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮﺩﻡ ، ﺩﻳـﺪﻡ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺘـﻪ ﺳـﻨﮓ ﺑـﺎﻻﻱ ﺩﺧﻤﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻳﻢ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺷـﺒﻴﻪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻣﺠﻠـﺲ ﺯﻧـﺪﻩ ﺍﻱ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺟﻠـﻮ ﺁﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺪﻳﺪﻡ . ﻣﻦ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍ ﻳـﻦ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺳـﻨﮓ ﺑﺎﻻﻱ ﻗﺒﺮ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﺧـﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ! ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺟا ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ! ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮔﺒﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﺗﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ ، ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻄـﻮﺭ ﺷـﺪ ﻣـﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﻓﺸﺎﺭ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷـﺖ ، ﻣـﺎﻩ ﺑﺸﻜﻞ ﮔﻮﻱ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑـﺎ ﺭﻭﺷـﻨﺎﺋﻲ ﺭﻧـﮓ ﭘﺮﻳـﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺪﻧـﻪ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑـﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ. ﻣﻠﻴﺖ، ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺟﻠﻮ ﺁﻥ ﺑﺨـﺎﻙ ﺍﻓﺘـﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﻧـﺮﺍ ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﺂﻫﺴﺘﮕﻲ ﺩﻭﺩ ﺁﺑﻲ ﺭﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣـﻮﺝ ﻣﻴـﺰﺩ ، ﺳـﺎﻳﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ، ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻣﺤﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫـﺎﺋﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻﻱ ﺳـﺮﻡ ﻣﻴﺪﺭﺧﺸـﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻬـﻢ ﭼﺸـﻤﻚ ﻣﻴﺰﺩﻧـﺪ ﺟﻠـﻮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﺟﻠﮕﻪ ، ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻣﺤـﻴﻂ ، ﺭﻭﺍﻥ ﻫﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻓﻜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩ ، ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛـﺮﺩ ، ﻳـﺎ ﺑﻤـﻦ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺷﺪ ، ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺑﻬﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﻭﺩ ﺁﺑـﻲ ﻓـﺎﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻡ ! ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭﻟـﻲ ﺍﺣﺘﻴـﺎﺝ ﺑـﻪ ﺯﻣﺰﻣـﻪ ﻛـﺮﺩﻥ ﻫـﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ، ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺨﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﻈﻬـﺮ ﺁﻫـﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ ﺭﺍ ﭘﺮﺳـﺘﻴﺪﻡ

– ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﻳﻜـﻪ ﺷـﺎﻳﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﭙﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺨـﻮﺍﻫﻲ ﺩﺭﺑـﺎﺭﻩ

ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻦ . ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﺍﺳﺖ ! …

ﺗﻬﺮﺍﻥ 15 ﻣﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ 1309

صادق هدایت